Na een lange periode als bankzitter heeft Thomas Bruns (33) zich teruggeknokt in de basis bij Heracles Almelo. In gesprek met de clubman gaat het onder meer over hoe moeilijk het kan zijn om geduld op te brengen en hoe er in Nederland naar oudere spelers wordt gekeken. ‘Ik vind dat zo’n onzin.’
Sinds de winterstop creëert geen speler bij Heracles meer kansen dan jij. Hoe voel je je de laatste tijd?
‘Ik heb niets te klagen. Ik voel me goed, ik speel weer en het wordt ook nog eens lekkerder weer, dus wat wil je nog meer?’
Het kan snel gaan. Nog niet zo lang geleden was je hier minder gelukkig.
‘Klopt, in de eerste seizoenshelft speelde ik weinig. Ik mocht af en toe invallen. Tien minuten tot maximaal een half uur. Tja, daarvoor ben ik geen voetballer geworden. Het is moeilijk als je die kans niet krijgt, vooral als je het gevoel hebt dat je wel iets kan toevoegen aan het elftal. Dat gevoel heb ik altijd gehad.’
De trainer, Erwin van de Looi, dacht daar anders over.
‘Hij zag het lange tijd niet in me zitten. Onder John Lammers speelde ik veel, maar het team draaide natuurlijk niet lekker. Met Van de Looi gingen we direct op trainingskamp naar Spanje. Tijdens ons eerste gesprek gaf hij aan dat hij geen perspectief voor me zag, omdat hij andere jongens op mijn positie beter vond. Dat was zijn goed recht om te zeggen. Hij zal vast beelden hebben gezien van de eerste seizoenshelft en daar zijn conclusies uit hebben getrokken. Als trainer heeft hij zijn visie en soms botst dat met de manier waarop ik erover denk. We hebben lang niet altijd op één lijn gezeten. Maar goed, als je niet speelt, dan ben je het er altijd mee oneens. Ik heb er eerlijke gesprekken met de trainer over gevoerd. Ik had te dealen met de situatie.’
